Adrien Brody, Felicity Jones, Guy Pearce
Ένας εκπρόσωπος του αρχιτεκτονικού κινήματος του μπρουταλισμού αναγκάζεται λόγω μιας ιδιαίτερης αλλά καθολικής συνθήκης να υποταχθεί στα σχέδια ενός κεφαλαιοκράτη. Λόγω της αρχιτεκτονικής του ιδιοφυίας καταφέρνει να απεικονίσει μορφές του κόσμου που έζησε, σε ένα κτίριο ιδιωτικού «δημόσιου» χώρου. Η ιδιαίτερη συνθήκη είναι η προσφυγιά που προκάλεσε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και ο αντισημιτισμός που φαίνεται όχι να υποχωρεί όπως θα περίμενε κανείς μετά το ολοκαύτωμα, αλλά υπόκωφα να ενισχύεται.
Ο Laszlo Toth είναι από τη Βουδαπέστη και γαλουχείται στα αρχιτεκτονικά – πολιτικά κινήματα της εποχής του, γλιτώνει τον θάνατο και μετά τον πόλεμο βρίσκεται μετανάστης στην Αμερική. Κάποια στιγμή πάει στη Ιταλία για να συναντήσει έναν Αναρχικό παλιό του γνώριμο, υπεύθυνο λατομείου, ψάχνοντας το ιδανικό μάρμαρο για το έργο του στην Πενσυλβάνια. Εκεί ο πλούσιος εργοδότης του μεθυσμένος αποκαλύπτει τον πραγματικό του εαυτό και το αδιέξοδο του πρωταγωνιστή μας μεγαλώνει. Η αποδοχή της ιδέας της μετανάστευσης προς το νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ μοιάζει τότε η μόνη διέξοδος παρότι φαίνεται αρχικώς να μην είναι στο πρόγραμμα του εβραίου ταλαντούχου αρχιτέκτονα.
Η σχέση του πλούτου με την τέχνη και ειδικά με την αρχιτεκτονική αντικατοπτρίζεται σε μια βίαιη σεξουαλική πράξη η οποία υποδηλώνει το αίσθημα κατωτερότητας αλλά και μίσους του πλούσιου για την ελευθερία του πνεύματος. Μίσος για την ελευθερία του πνεύματος που γελοιοποιεί τον οικονομισμό. Γελοιοποιεί τον οικονομικό παράγοντα ο οποίος θεωρεί παράσιτο αυτόν που επιδοτείται. Αυτή είναι μια κεντρική ιδέα του φασισμού που την βλέπουμε στις μέρες μας στον Ντόναλντ Τράμπ και τον Έλον Μασκ.
Μια ταινία με πολλαπλά νοήματα τα οποία έχουν να κάνουν με τον ρατσισμό και τον αντισημιτισμό, την κυριαρχία του πλούτου, την ασυμβατότητα τέχνης και οικονομισμού. 214 λεπτά γεμάτα με σινεμά που δεν χάνει ούτε στιγμή τις λεπτομέρειες.
Με τη ματιά του θεατή,
Νίκος Ιωάννου
